Het kinderboek Soepfeest (Oetje-2) ligt nog bij de drukker, maar dat betekent niet dat ik stilzit. Integendeel! De afgelopen tijd heb ik hard gewerkt aan Oetje-3. De eerste versie is af en ligt nu in de… koelkast. Letterlijk niet, natuurlijk – maar figuurlijk wel. Even laten rusten. Dat was een gouden tip van Stephen King. Niet dat ik hem persoonlijk heb gesproken, maar ik las het in zijn boek Over leven en schrijven.
Stephen King
Het is altijd interessant om via een boek een kijkje te nemen in de keuken van een andere schrijver of illustrator. Hoe doen zij dat nou? Hebben ze vaste rituelen? Hoeveel uur per dag schrijven ze? Wat eten ze? 😉
Dat Stephen King voor volwassenen schrijft maakt mij niet uit. Van alle schrijvers en illustratoren en boeken kun je leren. Stephen King schreef in zijn boek o.a. dit over het manuscriptproces:
Laat je boek rusten – zoals brooddeeg tussen het kneden…
Minimaal zes weken, liever langer…
Weersta de verleiding om het manuscript tevoorschijn te halen…
Na die tijd kun je met een frisse blik grote gaten in de plot of karakterontwikkeling ontdekken.
Ik houd er zeker acht weken rusttijd op na. En ik heb de ervaring, met eerdere boeken, dat het werkt. Dus over een paar maanden kan ik pas weer verder met deel 3 van de Oetje-serie waar ik de titel nog niet van weet. In de tussentijd kan ik een titel verzinnen én ik zit natuurlijk niet stil.
Pan
Ik ga verder met het prentenboek: Pannetje wil een paard! Het gaat over Pan, een eigenwijze kleuter die dolgraag een paard voor haar verjaardag wil. Je zou bijna zeggen dat het autobiografisch is… behalve dat Pan rood haar heeft en twee vaders.
Als kind stond er op elk verlanglijstje, voor mijn verjaardag of Sinterklaas, altijd bovenaan: een pony. Ik kreeg er nooit een. Maar uiteindelijk heb ik zelf een veulen gekocht, van mijn eigen verdiende geld. Lesco, zo heette hij. Hij is 24 jaar mijn trouwe maatje geweest – tot ik hem helaas moest laten inslapen. Maar goed, ik dwaal af.
De tekst voor Pannetje wil een paard is klaar – een vrolijk rijmverhaal. Nu zijn de illustraties aan de beurt. Alleen… die willen nog niet helemaal zoals ik ze in mijn hoofd heb. En zelfs in mijn hoofd heb ik het nog niet helemaal duidelijk. Ik heb te veel ideeën en zie te veel mogelijkheden. De komende tijd ga ik lekker experimenteren met materialen en stijlen. Net zo lang tot ik weet: ja, zo moet het zijn! De vierde poging zal ik wel slagen, toch?
Als je binnenkort een meisje met rood haar met een pony ziet langskomen – dan weet je: het is gelukt!
Tot Oetje!
