In mijn schrijf- en tekenkamer staat een ‘oude-nieuwe’ kist te pronken, een bijzondere vondst uit een antiekwinkeltje in Norg. Ik ben er blij mee, want ik zocht er al lang naar. Maar zoals dat vaak gaat: als je iets zoekt, lijkt het onvindbaar.
Ik had eerder al een paar kisten gevonden, maar die waren te groot en te zwaar—niet bepaald handig om mee te nemen. De kist moet handzaam zijn en makkelijk mee te nemen. Want wat ga ik ermee doen? Deze kist reist straks met me mee naar boekenmarkten en naar scholen en bibliotheken.
Het is niet zomaar een kist. Dit is de kist van Oetje. In haar oude, krakkemikkige huis, op zolder, staat een grote schatkist… Maar wacht, lees maar even mee uit Nep-echt…
Op de zolder rook het lekker nuf. Er hingen prachtige patronen van spinnenwebben en er lag zo’n dikke laag stof dat Oetje er met haar vingers tekeningen in kon maken. Maar het belangrijkste was: er stond een schatkist. Zo groot dat Oetje er makkelijk zeven keer gestrekt in kon liggen. Hoe de kist ooit boven was gekomen, was een raadsel. Ook voor Oetje. De schatkist had er altijd al gestaan.
Als Oetje iets nodig had, een voetbal, zwemflippers, zeep of een verrekijker, dan keek ze in de schatkist. Meestal kon ze daar wel vinden wat ze nodig had. De skippybal had ze ook zo gevonden, al was ze eigenlijk op zoek geweest naar een fiets. En de kist zat vol met verkleedkleren. Oetje vond er altijd iets ‘nieuws-ouds’ om aan te trekken.
Een heel bijzondere kist dus. Natuurlijk is deze lang niet zo groot als die van Oetje. Toch roept deze kist dezelfde magie op. Hij wekt de suggestie net zo bijzonder te zijn als de echte schatkist op Oetjes zolder—alsof er elk moment een geheim of een verhaal uit tevoorschijn kan komen. Een kist vol verrassingen, vol mogelijkheden, vol avonturen.
Tof, hè? Ik kan niet wachten om hem in gebruik te nemen! Maar tot die tijd mag hij thuis staan te pronken, in afwachting van wat nog komen gaat.
Tot Oetje!
