In Nep-echt – het eerste deel van de Oetje-serie – maakt Oetje haar entree in het armoedige dorpje Luttel.
‘Niemand van de dorpelingen wist precies wanneer ze er was komen wonen, maar opeens was dat armoedige vervallen huis, het laatste aan de Keerweerweg, bewoond.’
De eigenaardige en eigenwijze Oetje woont helemaal alleen in haar vervallen huis. Zonder ouders. Zonder broertjes en zusjes. Maar met haar vriendjes Coentje de kater en Walbert de wandelende tak.
Haar huis is voor haar als een kasteel en ze noemt het dan ook: Paleis. Ze praat ertegen en het huis lijkt terug te praten.
Haar dagen vervliegen in een wereld van (dag)dromen, boeken lezen en struinen door het bos. In bad gaat ze niet vaak en naar school gaat ze niet.
Oetje is gelukkig en blij met de kleine dingen in het leven. Ze zou het helemaal niet erg vinden als haar leven altijd zo zou blijven, maar als ze hoort over de springwedstrijd wil ze meedoen.
Omdat ze arm is heeft ze geen geld voor een pony. Wat ze wel heeft is veel fantasie; ze doet mee op een skippybal. De mensen lachen haar uit en ze wordt gepest. Maar Oetje laat zich niet intimideren en wegpesten.
Een verhaal over doorzetten en de kracht van fantasie.
Flaptekst
Oetje heeft geen geld, geen vrienden en ze heeft nog nooit taartjes gegeten. Elke dag eet ze bonensoep of boerenkool. Samen met de gestreepte kat Coentje en de wandelende tak Walbert woont ze in haar huis, Paleis. Urenlang struint ze door het bos, ze droomt en leest heel veel boeken. Oetje zou het helemaal niet erg vinden als haar leven altijd zo zou blijven. Maar dan hoort ze over de springwedstrijd, die wordt gehouden bij manege Malstal. Oetje wil meedoen. Maar hoe kun je nou springen als je geen pony hebt?
- Auteur en illustrator: Hellen Bootsman
- NUR: 282 (voorlezen vanaf 4 jaar, zelf lezen vanaf 7 jaar)
- ISBN: 9789082443837
- € 15,-
Overal te verkrijgen.
Liever een gesigneerd exemplaar? Bestel dan bij de auteur.
Bestellen bij de auteur
Fragment Oetje 1 -Nep-echt
Dat Oetje zich nauwelijks waste, was niet omdat ze te arm was om zeep te kopen. Maar omdat ze in een van haar lievelingsboeken had gelezen dat schone kinderen eerder door heksen werden geroken. Omdat heksen een hekel hebben aan kinderen, leek het Oetje verstandig om ze niet haar kant op te lokken met naar shampoo geurende haren. Ze had besloten om zich nooit meer te wassen. Maar toen de vlooien en de luizen te erg begonnen te kriebelen en haar sokken met korsten aan haar tenen bleven plakken, was ze toch maar weer in bad gegaan. Maar niet te vaak. Een keer in de twee maanden was precies goed. Zo kon haar heksenbeschermingslaag, zoals ze het zelf noemde, niet te veel worden aangetast. En het werkte. Oetje had nog nooit een heks gezien.